Ben jij je er wel eens van bewust dat pijn en vermoeidheid ook signalen kunnen zijn waarmee het lichaam je aangeeft dat je een grens over gaat? En soms liggen die grenzen veel dichter bij dan dat je zou willen.
Bij mij is het met de fibromyalgie soms zelfs het geval dat ik de grens al over ben voordat ik iets gedaan heb. Als yogadocent en yoga beoefenaar weet ik maar al te goed dat je grenzen in de gaten houden belangrijk is. Toch zag ik terugkijkend bij mezelf op weg naar de burn-out dat ik er verkeerd mee omging. En ik hoor en zie het ook vaak bij de mensen om mij heen.
Op het moment dat het leven je allemaal wat te veel wordt, ga je minderen in bepaalde activiteiten. Maar wat laat je dan als eerste vallen? Bij mij waren het de activiteiten die voor mij het meest ontspannend en voedend waren.
En bij jou?
Misschien dat je er wat tijd mee wint, maar algauw neemt de vermoeidheid alleen maar toe. Dan nog maar wat dingen opgeven, nergens meer zin in hebben wat uiteindelijk eindigt in uitputting. Psychiater Edel Maex noemt dit ook wel de vermoeidheidsfuik. En ik kan hem bij mezelf nu wel goed signaleren, maar leren om eruit te blijven heeft me wel tijd gekost.
Het laat zien hoe essentieel het is om goed voor jezelf te zorgen. Juist op de momenten dat het ons allemaal teveel wordt. Het gaat hierbij niet om tijd en discipline, maar om een kwestie van prioriteit.
Want voordat je het weet zit je vast in een lus die ervoor zorgt dat je steeds verder vast komt te zitten. Kan je vast komen te zitten in vermoeidheid en/of pijn. Het ene moment ga je over je grenzen, ook al lijkt het of er nauwelijks iets uit je handen komt. Het volgende ogenblik zak je weer in elkaar.
Je denkt iets in de trant van: ‘Zo maak ik mezelf ziek’ ‘Ik moet rusten om te herstellen’ ‘Ik kan hier niet tegenop’. Je vermijdt dan een activiteit en de klachten lijken wat te verminderen. Maar het voldoet niet aan je verwachtingen en je kan frustratie en boosheid ervaren. Gedachten komen langs van ‘Vroeger kon ik veel meer’ ‘Ik moet meer mijn best doen’ ‘Wat gaan anderen denken?’ En dit zorgt dat je een uitbarsting hebt van activiteit. Wat wel een beetje resultaat oplevert, maar ook weer voor meer klachten zorgt. Het idee kan ontstaan dat het toch niet genoeg is wat je doet en daar zijn ontmoediging en angst geboren. En dan arriveer je weer bij ‘Zo maak ik mezelf ziek’.
Door je dus heel bewust te worden van je eigen grenzen en de manier waarop je hiermee omgaat. Een meditatie beoefening kan je hierbij zeker helpen. Of een vriendin, coach of therapeut die samen met je kijkt naar je patronen en hoe je die om kan buigen. Nieuwsgierigheid, zelfliefde en acceptatie spelen hierin een grote rol.